Aste Santuaren aurretik, ikasketa amaierako bidaian egon naiz gure ikasleekin. Beste lau lankiderekin batera, 17-18 urteko 60 ikaslerekin pasa ditut bederatzi egun eta bederatzi gau, Belgikatik eta Alemaniatik.

Egia esan, primeran pasa dugu. Ikasleak eta irakasleak ederki portatu gara, eta, anekdotak anekdota, aho zapore ezin hobearekin bueltatu gara bakoitza gure etxera. Baina, bueno, ez da hori kontatu nahi dizuedana.

Arraroa egin zitzaidan, lehenengo egunetan batez ere, urtebetez ia egunero nire aurrean, eta niri begira, eduki ditudan ikasleen aurpegiak musukorik gabe ikustea. Pertsonon irudimena zabala bezain zoragarria da, baina gutxitan asmatzen duela pentsatu izan dut egunotan; ikasle asko ez nituzkeen ezagutu ere egingo! Baina, bueno, hori ere ez da kontatu nahi dizuedana.

Gure alaba futbolean hasi da aurten. Lehenago bere aitonek, aitak eta anaiak egin zuten moduan, Kontxan jokatuko du, otsailera bitarte, hamabostean behin.

Berez iaz hastekoak ziren, baina ezin izan zuten, noski. Eta profesionalek ez bezala, ia entrenamendurik gabe hasi behar izan dute denboraldia.

Baloia kanpora ateratzen denean, entrenatzaileari galdetzen diote eskuarekin ala hankarekin atera behar duten; atezainak baloia gelditzen duenean, lurrera botatzen du goitik ez dakielako ateratzen; defentsak aurrelari eta aurrelariak defentsa bihurtzen dira baloia non dagoenaren arabera eta golen erdiak ia nahigabe sartutakoak dira. Baina zoragarria da.