A ser nagia!

Manex Mujika Amunarriz; Irakaslea

Bada, iritsi da. Aurten, inoiz baino gehiago kostatu zaiola esango nuke, baina, hemen da ikasturte berria. Eta urtero bezala, ikasturtearekin batera: nagia, gogo falta edo deitu nahi diozuen bezala; aurten, esango nuke, inoiz baino handiagoa.

Ikasturte zaila bukatu genuen, eta ikasturte zaila goaz hastera. Ez dakigu eskolan, etxetik, etxetik eta eskolan… ez dakigu hamabost, hogei, hogeita hamar… ez dakigu ordenagailuaren pantailaren ala maskararen atzean ezkutatuko garen. Egingo ditugu bilerak, hausnarketak, marrazkiak, planak eta plan gehiago; eta, atzorako pentsatutakoak ez du gaurko balioko. Eta erotu egingo gara, baina zorionez, gure ikasleak ohituta daude gure desoreka txikietara.

Honek guztiak bertigo pixka bat ematen dit, bai, baina nagirik ez. Nagia ematen dit, zomorro puta honek aldatu duen beste guztiak; nagia ematen dit, alegia, sortu duen giro erdi tragiko erdi estresatuak.

Horregatik, biharko balio ez duen plana diseinatzeko bilera bukatzen dugunean, nahi dut kafe bat hartzera joan, eta nahi dut David Silvaren fitxaketaz hitz egin, eguraldiaz, mesanotxean oraindik hasteko dudan nobelaz, eta aurten, inoiz ez bezala, Tourraz ere hitz egin nahi dut.

Erotu egingo gara, bestela! Baina, benetan.

Eta, dagoeneko, erretiratuta dagoen lankide batek esaten zuen bezala: «Garrantzitsuena: sobrevivir!». Eutsi goiari.

Traducción al castellano por Lantxabe

Pues ha llegado. Este año, diría que le ha costado más que nunca, pero, aquí está el nuevo curso. Y como todos los años, con el curso: perezoso, falto de ganas o como quieran llamarlo; este año, diría, más grande que nunca.

Acabamos un curso difícil y vamos a empezar un curso difícil. No sabemos si nos esconderemos detrás de la pantalla del ordenador o detrás de la máscara. Haremos reuniones, reflexiones, dibujos, planes y más planes; y, lo pensado para ayer no servirá para hoy. Y nos volveremos locos, pero afortunadamente, nuestros alumnos están acostumbrados a nuestros pequeños desequilibrios.

Todo esto me da un poco de vértigo. Me da pereza el ambiente medio trágico medio estresado que ha creado esta hinchada de bichos.

Por eso, cuando terminemos la reunión para diseñar el plan que no sirve para mañana, quiero ir a tomar un café y quiero hablar del fichaje de David Silva, del tiempo, de la novela que todavía tengo para empezar en la mesilla, y este año, como nunca, también quiero hablar del Tour.

¡Nos volveremos locos! (Pero, de verdad)

Pero como decía un compañero jubilado: «Lo más importante: ¡sobrevivir!». Ánimo

Deja un comentario