Maskor biko animaliak ikergai dituen zientzialari batekin hizketan

Georges Steinerrek, Errata liburuan.

Maskor biko animaliak ikergai dituen zientzialari batekin hizketan. Bere lanaz galdetu diot. Badaki nik ezer gutxi dakidala biologiaz, eta aratz-aratz aritu zait hizketan. Jarduna atsegina eta ulergarria izan arren, seguru nago ez diola ukorik egin zehaztasunari.

 «Estatistikek diotenez, talentu gehien duten gizakien ehuneko laurogeia zientzien inguruan dabil. Demagun Errenazimendu garaian bizi garela, eta Madrilen, Firentzen edo Erroman gaudela: pintoreren batekin edo idazlerekin batekin bazkaltzea gustatuko litzaiguke. Gaur egun, ordea, zientzialari batekin bazkalduko genuke, ez poeta batekin. Interesgarriagoak dira eta apalagoak. Haietako askok ahalegin handia egiten dute zuk uler dezazun zertan ari diren, zer egiten duten. Cambridgen eta Harvarden Nobel saria irabazi zuten gizon eta emakume asko ezagutu ditut. Berek ez zuten beren merituen berri ematen, besteek esanda enteratzen nintzen ni’.

 GEORGE STEINER. ERRATA: EL EXAMEN DE UNA VIDA.

 «Crecí poseído por la intuición de lo particular, de una diversidad tan numerosa que ningún trabajo de clasificación y enumeración podría agotar. Cada hoja difería de todas las demás en cada árbol (salí corriendo en pleno diluvio para cerciorarme de tan elemental y milagrosa verdad). Cada brizna de hierba, cada guijarro en la orilla del lago eran, para siempre, «exactamente así». Ninguna medición repetida, hasta la calibrada con mayor precisión y realizada en un vacío controlado, podría ser exactamente la misma. Acabaría desviándose por una trillonésima de pulgada, por un nanosegundo, por el grosor de un pelo  rebosante de inmensidad en sí mismo , de cualquier medición anterior. Me senté en la cama intentando controlar mi respiración, consciente de que la siguiente exhalación señalaría un nuevo comienzo, de que la inhalación anterior era ya irrecuperable en su secuencia diferencial. ¿Intuí que no podía existir un facsímil perfecto de nada, que la misma palabra, pronunciada dos veces, incluso repetida a la velocidad del rayo, no era ni podía ser la misma? (mucho más tarde aprendería que esta ausencia de repetición había preocupado tanto a Heráclito como a Kierkegaard)».

 

 

 

Deja un comentario