La nostalgia es un juego al que, si apuestas, siempre gana la melancolía.

Hace 20 años estaba de moda una canción de Celtas Cortos que, sin ser pachanguera, se dejaba bailar. La algarabía adolescente se desataba a la señal de 20 de abril del 90, pero la historia que contaba era un puñetazo en el estómago. «Hoy no queda casi nadie de los de antes, y los que hay, han cambiado», insistía el estribillo. En esa edad de eternidad desbocada, la canción era una más del repertorio festivo, pero cuando los años empezaban a entristecer las borracheras, llegaba el día en que comprendías su sentido real. Ese día habías perdido la inocencia.

 La nostalgia es un juego al que, si apuestas, siempre gana la melancolía. Recordar embellece el pasado, pero te sirve el presente en blanco y negro. Te lo avinagra. La nostalgia se alimenta de una memoria muy mezquina y casi siempre elige la mentira. La mentira que te conviene. Y como dice el topicazo, cualquier tiempo pasado fue mejor. Pero no nos engañemos, aquellos eran buenos tiempos pues los tiempos de juventud siempre fueron buenos. Salvo para quienes la vida ni siquiera les ha regalado ese respiro.

 Así ocurre con todo.

3 comentarios en “La nostalgia es un juego al que, si apuestas, siempre gana la melancolía.

  1. "Sed fugit interea fugit irreparabile tempus"

    Decía el poeta Virgilio en su célebre poema Geórgicas: «Sed fugit interea fugit irreparabile tempus», que significa algo así como: «Pero huye entre tanto, huye irreparable el tiempo…». Desde mi punto de vista esta vieja sentencia recoge lo que nos está sucediendo, representa esa conciencia, inicialmente difusa pero cada vez más real, que nos alerta de que un tiempo social ha quedado atrás, que no es posible concebir el futuro como la mera extrapolación del pasado y que es necesario repensar de nuevo gran parte de las instituciones y de los modos de vida vigentes.

    Tratando de reflexionar y de repensar qué es lo que nos está pasando en este momento tan delicado en el que vivimos, aprovechando la oportunidad que brinda este verano que, como el momento actual, nos envuelve en una serie de claroscuros meteorológicos que invitan a la meditación, reflexión y descanso, observo que ahora como nunca se superponen diversas manifestaciones que ahondan y agravan nuestra conciencia de crisis. Este estado de recogimiento y reflexión que las vacaciones proporcionan me hacen sentirme próximo a las tesis de Eric Wilson, cuando afirma en su excelente libro Contra la Felicidad, en Defensa de la Melancolía que esta «genera una turbulencia en el corazón que desemboca en un cuestionamiento activo del presente, en un deseo perpetuo por crear nuevas formas de ser y de ver». Posiblemente, este sentimiento de melancolía, alejado de sus visiones románticas y bobaliconas, constituye un buen resorte para escudriñar las claves del presente, y es que como Marsilio de Ficino decía en pleno siglo XV existe una estrecha relación entre la melancolía y la meditación.
    Jon Leonardo

    Responder
  2. Nostalgiaren musikak

    Ez da denbora aunitz pasa kazetari bati, ia profezia modura, hamarkada hau aspaldikoen artean musikalki aspergarriena izango zela irakurri nionetik. Ausardia behar da, edo probokatzeko grina bestela, halako baieztapen bat egiteko, bereziki hamarkada hasi bertzerik ez denean egin, eta seguru aski ez da hori sinesten duen ez kazetari ez musikazale bakarra. Ongi pentsatzen hasita, gaitzespen mota hau belaunaldiz belaunaldi gertatzen den fenomenoa da. Gaztetan kosta egiten zaigu ulertzea gu baino zaharragoak diren musikazaleek zergatik gutxiesten duten edo zergatik ez duten entzuten gure musika, baina zahartuz goazen heinean, poliki-poliki gauza berbera egiten dugu guk ere ondotik heldu zaizkigunekin. Prentsak edo kritikak ikaragarriak direla errepikatzen diguten arren, entzuten ditugun musika berriak, talde berriak, aspaldian entzun genituela iruditzen zaigu, gure garaian jada hori baino talde hoberik bazegoela sentitzen dugu, eta musika hori bera hobeto egiten zutenak, gainera.

    Azken urteotan 90eko urteetan Ipar Amerikan sortu eta garai hartan rock alternatiboa deitu zitzaion mugimendu hartako talde zenbait ikusi dugu berriz agertoki gainean. Eta kasu aunitzetan, bueltatze horiek ez dira, (itzalitako) izarrekin gertatzen den bezala, industriaren revival gosearen ondorioz sortutako fenomenoak, gure nostalgia kolektiboek sortutako behar asegaitzen aztarnak baizik.

    Joan den asteburuan Mulatu Astatkek Elorrion eman zuen kontzertua entzun zutenek akaso ulertuko dute zeri buruz ari naizen. Sentsazio arraroak sortzen baititu Astatke bezalako musikari eskarmentudun bat bere kantuak Broken Flowers pelikularekin edo Bill Murray aipatuz aurkezten entzuteak. Ez bada, behintzat, bere musikan erretrataturik ageri den Etiopia, garai eta momentu hartako musikariek sortu zuten iraultzatxo harekin batera bukatu zela gogorarazteko. Harrigarria da zeinen erraz sortzen ditugun lurrunezko paradisuak musikaren bidez, faltsuak aunitzetan, idealizatuak gehienetan. Eta harrigarriago zein gogorekin eta grinarekin gordetzen ditugun, urteak aurrera joan ahala, gure nostalgiak elikatzeko.
    Xabier Erkizia

    Responder
  3. Luzien Etxezaharreta

    ‘Melancholia’
    Albrecht Dürerek XVI. mende hasieran izen horrekin landu grabaketa guztiz famatua da: aingerua, doi bat astuna eta uste gabe adin batekoa, halako heldutasunarekin, zalantzan bezala dago, begi bistan dituela, besteak beste, ondar ordularia, poliedro berezi bat eta jakintzaren ikur, eta eskuetan munduaren neurtzaile den geometriaren konpasa. Jon Mirande idazleak bere gelan zeukan ilustrazio bakarra zen, Txomin Peillenek Maiatz aldizkarian egin zuen testu hunkigarriak kontaturik.
    Lars von Trier filmegileak uda hontan Melancholia obrarekin gaurko kezka eta beldur asko bildu ditu, bere lanetan erakusten ohitu gaituen gisala. Planeta ezezagun berria Lurrari buruz datorrela, bere bide eliptikoak zalantza zerbait sortzen du: grabitazioaren legeari jarraikiz, planeta hurbiltzen eta atzeratzen baita, azkenean eroriko delarik. Gure mundua, hemen ezkontza baten irudipenarekin, bere desegite usteltze ageriarekin dugu: bigarren zatian honi buruz badirudi angustia eta elkartasuna erantzun direla, akabantza handiaren bezperan.
    Malenkonia, gure euskal kulturan, gaizki ikusia da: «beti aitzina» dioten erakunde eta jendarteek langidura ezkorrarekin nahasten dute. Fededunentzat, egia dutenentzat, eta horren jabe direnentzat, bekatu zerbait da. Elizak berak dio esperantzarik eza dela bekatu handiena! Iraultzaren itxaropenak ez du fedearenak baino gehiago egin Euskal Herrian. Zorionez hor dugu oraindik elkartasuna bederen, amodioak bere besoak ireki artean.

    Responder

Deja un comentario